To pierwsza książka próbująca ogarnąć zjawisko polskiej literatury łagrowej. Zajmuje się rozwojem tej literatury od jej początku, w latach dwudziestych, do roku 1990, porządkując podstawowe informacje m ten temat i przynosząc sporo interesujących szczegółów. Kreśli zmieniający się osobliwy obraz człowieka i świata. Wydobywa znaczenie literatury łagrowej jako fenomenu literackiego i kulturowego w zestawieniu z polską literaturą "syberyjską" i emigracyjną na tle tradycji oraz literatury schyłku II tysiąclecia.Autor jest profesorem polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, teoretykiem literatury, platonikiem. Napisał książki: Adresat w poezji Leśmiana (1973), Wstęp do poetyki pragmatycznej (1977), Poezja jako dialog (1981), Pragmatyka, dialog, historia (1990) oraz Poetyka rosyjska wobec myślenia totalitarnego (w druku). Uczestniczył też jako autor i redaktor naukowy w kilkunastu tomach zbiorowych. Badał m.in. poetykę Wschodu i Zachodu, poetykę polskiej literatury emigracyjnej i literaturę kresową.Prezentowane obecnie studium z antropologii literackiej może przydać się nie tylko badaczom i znawcom literatury, lecz w ogóle humanistom, zwłaszcza nauczycielom i studentom. Zainteresuje sybiraków. Niektórych pewnie oburzy, za co autor pragnie z góry najmocniej przeprosić.
